Özlemişim...

Balkon kapısını açıkken oturabilmeyi, dışarıya üzerine birşey almadan çıkabilmeyi, gölgelik alanlarda gezip serinlemeyi, en çok da güneşin gülen, o sıcacık yüzünü özlemişim.

Çok uzun sürdü bu sene kış. Zorladı, yordu, depresyona soktu hepimizi. Çok kuvvetli geldi üzerimize, acı gücünü göstererek, acımadan, sonuna kadar.

Soğuktu, bitmedi bir türlü. Tam bitti derken yeniden hatırlattı bize kendini, "ben buradayım" diye. Peşpeşe sıraladı soğukları, yağmuru karı. Hiç aralık vermedi. Umutlarımızı kıra kıra.

Sertti, günlerce şehir içinde bile kalınlığı bilmem kaç santimetre olan karla boğuştuk. Şehirdışından bahsetmiyorum bile. Yokuşlara düşman etti bizi. Hatta geceleri düz yollara bile.

Uzundu, daha iki gün öncesine kadar dondurucu soğukla boğuşuyorduk. Dışarıya çıkarken üzerimize aldığımız kalın şeyler artık bizim bir parçamız gibiydi. Onlarsız dışarı çıkmanın hafifliğini unutmuştuk. Ağırlığı ise hep üzerimizdeydi.

Depresifti, bulutlar, yağmur ve kar, soğuk rüzgarla birleşip güneşi uzak tuttular bizden. Her sabah gri bir gökyüzüne uyanıp, gün ortasında alacakaranlığı yaşadık. Mesai bitiminde hep karanlık, soğuk bir gece karşıladı bizi dışarıda. İçimize kapandık kah soğuktan kah umutsuzluktan.

Uzun sürdü uzun. Bitmemeye and içmişti sanki. Neredeyse bizi de inandıracaktı bitmeyeceğine. Daha iki gün önce telefonla kısa bir konuşma için dışarı çıktığımda iliklerime kadar donup, içeride konuşmaya devam ettiğimi hatırlıyorum. Gerçekten bitmeyecek gibiydi. Ama bu haftasonu tüm düşünceleri değiştirdi sanırım ve yeni bir ümit verdi hepimize. Beklenen güzel günler çok uzakta değil. Hatta başlamak üzere.

Bu haftasonu gösterdi ki kış bitecek ve çok kısa zaman içinde sıcaklardan şikayet etmeye başlayacağız. Ama olsun. Onu da o zaman düşünürüz. Şimdi şu anın tadını çıkarmak en doğrusu.

Herkese güneşli, sıcacık günler...